TRAININGS STAGE IN PORTUGAL

Omdat we in New Orleans nogal wat moeten lopen om van het ene in het andere jazzcafé te komen, vonden we het wel een aardig idee om Portugal te kiezen om enige conditie op te doen; wandelen, eten en drinken.

Zondag 26 september vertrokken om 22:00 uur. Na ongeveer 17 uur rijden en 1530 km verder arriveerden we in de Algarve bij onze goede vrienden, Jo en Annet Romkens. Na 4 km "highway to hell", een soort verbreed geitenpad, bereikten we het prachtige verblijf van Jo en Annet. Na een uitvoerige rondleiding direct met de training (lees; wijnproeverij)begonnen. Geen rustperiode dus.

Na de Apero, diende Annet een heerlijk dinertje op: gegrilde gamba's, bereid door chef Jo, gevolgd door een heus portugees konijntje. Prima combinatie, zoals bleek, zeker met een uitstekend glas wijn erbij.

 

Na een heerlijke nachtrust, welverdiend na deze inspanningen, ontbeten op het terras en op pad via veredelde geitenpaden naar de dichtsbijzijnde stad(je) Sao Bras. Juist, wat rijmt hierop? Terras. Ook in Portugal smaakt de Rosé niet slecht.

Om kort te gaan; we hebben de training hervat in een prima restaurant tot in de late uren, waarna Jo ons weer keurig huiswaarts reed.

Een zeer gezellige en waardevolle  start van onze trainingsstage.

Woensdagochttend, na een prima ontbijt, zijn we vertrokken, richting Lissabon/Sintra.

Maar eerst een bezoek gebracht aan Alcacer do Sal, waar Luc het jaar tevoren met zijn vader Pilou, op vakantie was geweest. Dat moesten we toch even meepikken.

Ook het pittoreske vissershaventje was de moeite waard. Een kilometer uiterst gammele steiger, zoals het zich liet aanzien, maar schijn bedriegt!

 

Enfin, na deze kleine omweg onze tocht vervolgd, richting Lissabon, weliswaar niet het doel van deze dag, maar we konden er niet omheen om zo SINTRA te bereiken.

Na veel omzwervingen eindelijk een lekker hotel gevonden, wat als uitgangsbasis zou moeten dienen voor onze beklimming naar het "Castelo dos Mouros"

We konden nog net wat te eten krijgen en met een flesje wijn vertrokken we dus maar naar onze kamer, ten slotte moesten we ons trainings schema niet in de war schoppen.

Na een wederom verdiende nachtrust in de heerllijke bedden, gingen we 's morgens op pad naar Sintra, een toeristisch plaatsje met veel cultuur, restaurantjes, winkeltjes en historische gebouwen. Eigenlijk niets voor ons, maar ja, je wil toch ergens over mee praten en bovendien lag hier een geweldige uitdaging;  De hooggelegen ruine van het oude Moorse Kasteel

Met de bus was een optie, maar bikkels als we zijn, namen we de paden door het bos. Oef oef, het stuwde onze hartslag op tot duizelingwekkende hoogte. Als dit geen training is? Na veel geploeter eindelijk boven, vraagt een of andere portier met een Melkert-baan:" hebben jullie kaartjes?"....... Nee natuurlijk.

"Tja, die kun je alleen maar beneden in de stad kopen". Dus........echt niet naar beneden, want hij gelukkig maakte maar een grapje. We hadden net een vreselijke doodschop in gedachte, fijn voor hem.....

 

Onze inspanningen werden wel beloond, want het was werkelijk iindrukwekkend, wat de Moren hier zo'n 600/700 jaar geleden hadden gerealiseerd. Na enige tijd allerlei trappen en muren beklommen te hebben, weer naar een andere uitgang om de bus naar beneden te nemen. Maar willen we wel wachten? NEE! Wij gaan verder met onze training en LOPEN naar beneden, Dat is pas trainen!!

Na veel gezwoeg, pijnlijke knieen en meer van dat soort ongemakken, konden we eindelijk neer ploffen op een leuk terrasje; juist..... een heerlijk biertje en een goede maaltijd brachten de bloedsuikers weer wat op peil. Sintra is 

" the place" om wat leuke souvenirs te kopen, Dus wat let ons.

 

De volgende dag, na een prima nachtrust, zijn we langs de kust noordwaarts gereden, de kust van ERICEIRA bekeken, mondaine stad met prachtig aangelegde parkings langs de kust.

De weg langs de kust was verder niet zo spectaculair.

Het schiereiland PENICHE, is weer wel de moeite waard om te bekijken, vooral de uiterste punt, vanwaar een prachtig uitzicht op het eiland BERLENGA, maar voor ons was op dat moment het daar gelegen restaurant even belangrijker. Heerlijke lunch, voorafgegaan door een ons totaal onbekende Amuse, een soort prehistorisch mosseltje, dat ons kwaadaardig lag aan te kijken. De smaak kwam overeen met die van de ons bekende alikruik.

Ons doel was ARGANIL, van waaruit we de volgende dag mijn ex collega, Jac Verheijen, zouden bezoeken. Ook dit bezoek weer "stijlvol" afgesloten met een lekker etentje in een oude olijfolie-molen. Zowel molen, als etentje zeer de moeite waard.

De volgende dag een rit naar PORTO, zware storm (110 km/uur) en veel regen. Waren blij een hotel gevonden te hebben zonder bomen. Op TV zagen we dat er in de omgeving muren omgewaaid waren, daken gedeeltelijk weggewaaid en bomen om. Mooi binnen blijven dus, niet erg....met een flesje wijn kom je de rest van de dag wel door.

Volgende dag: sightseeing PORTO, kan best een leuke stad zijn, maar we vonden het maar oud, vervallen en nodig aan een opknapbeurtje toe. Hier en daar gebeurde dat ook wel. Overigens, niet alles is in verval: er zijn heel wat mooie  gebouwen en leuke plekjes. Maar langs de rivier, de DOURO, was het toch gezellig toeven, vooral op de terrasjes.

Vanwege een vervelende rugpijn hebben we de stadswandeling maar kort gehouden en besloten een bustour te maken, die ons langs de meest bekende bezienswaardigheden voerde.

De volgende dag weer richting Le Sirey gereden door het saaie Spanje en door het drukke en bochtige Baskenland, via Biaritz, Bordeaux, Perigueux.

Moe, voldaan en goed getraind in alle opzichten. Viva Portugal. We komen nog wel eens terug!